Σ’ αυτή τη χώρα η καταναλωτική συνείδηση δεν έχει καλλιεργηθεί και αναπτυχθεί όσο θα έπρεπε. Βρίσκεται στο ναδίρ. Φαντάζει ουτοπία η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των καταναλωτών. Το πολυνομοσχέδιο γίνεται στο όνομα των συμφερόντων των καταναλωτών.
Γνωρίζουν πραγματικά τι αγοράζουν οι καταναλωτές; Δυστυχώς, δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη. Διαβάζω διάφορες μελέτες καταναλωτικής συμπεριφοράς και πραγματικά εξίσταμαι όταν η ποιότητα παίζει πρώτο ρόλο στις αγορές μας. Αγοράζουμε στα τυφλά.
Δεν γνωρίζουμε για το γάλα. Δεν γνωρίζουμε για το ψωμί. Δεν γνωρίζουμε για τις πρώτες ύλες. Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει trans λιπαρά, όπου έχουν απαγορευτεί στην Αμερική, ενώ στην Ευρώπη επιτρέπεται η χρήση τους μέχρι 2%. Δεν γνωρίζουμε για τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούν οι αγρότες. Δεν γνωρίζουμε για τις ζωοτροφές. Δεν γνωρίζουμε για τα GMO (γενετικά μεταλλαγμένοι οργανισμοί), όπου δεν επιτρέπονται στην Ευρώπη, αλλά επιτρέπονται στην Αμερική.
Από τα παραπάνω προκύπτει πως εντοπίζουμε προβλήματα στον πρωτογενή τομέα, αλλά και στο δευτερογενή τομέα της μεταποίησης. Οι καταναλωτές δεν δίνουν προσοχή στις ετικέτες σήμανσης. Δεν διαβάζουν τα συστατικά, δεν δίνουν σημασία στη χώρα προέλευσης. Στην Ινδία και ειδικά την Κίνα υπάρχει μεγάλο πρόβλημα τοξικότητας λόγω της απότομης βιομηχανικής ανόδου. Πάραυτα εισάγουμε όσπρια από αυτές τις χώρες και πωλούνται σε χαμηλές τιμές. Εισάγουμε ξηρούς καρπούς από Τρίτες Χώρες με προβλήματα αφλατοξινών, δηλαδή τοξικών ουσιών, αλλά οι ελεγκτικοί μηχανισμοί στη χώρα (ΕΦΕΤ) παρουσιάζουν ελλείψεις σε προσωπικό. Να υπενθυμίσω το σκάνδαλο με το DNA αλόγου στα αλλαντικά. Εισάγουμε αλεύρια από την Ουκρανία, όπου παρατηρείται μεγάλη χρήση βελτιωτικών. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ. Για ραδιενεργά στοιχεία απαιτούνται αναλύσεις από τα εργαστήρια του Δημοκρίτου.
Μακάρι να μπορούσαμε όλοι να αγοράσουμε βιολογικά προϊόντα, αλλά απευθύνονται σε γερά βαλάντια.
Ας πιάσουμε γρήγορα το θέμα των σιτηρών, των αλεύρων και των παραγόμενων προϊόντων. Η τιμή του σίτου κυμαίνεται 0,25 – 0,35 ευρώ το κιλό είτε πρόκειται για σκληρού τύπου είτε μαλακού τύπου. Ενδεικτικά να αναφέρω πως μισό κιλό μακαρόνια επώνυμα πωλούνται 0,90 ευρώ το κιλό. Της ιδιωτικής ετικέτας 0,50 ευρώ το κιλό. Η τιμή στο τυποποιημένο αλεύρι κυμαίνεται μεταξύ 1.10 – 1,30 ευρώ το κιλό. Πάλι πιο φθηνό είναι της ιδιωτικής ετικέτας. Η πιο εξωφρενική τιμή είναι στο τυποποιημένο αλεύρι ολικής άλεσης , δηλαδή του πίτουρου που δεχθεί λιγότερη βιομηχανική επεξεργασία, αλλά για λόγους marketing και σωστής διατροφής πωλείται 2,25 ευρώ το κιλό. Το κόστος των όποιων πρόσθετων και βελτιωτικών δεν δικαιολογεί τόσο υψηλή τιμή.
Ένα πολυνομοσχέδιο 190 σελίδων δεν διαβάζεται μέσα σε δύο μέρες. Ο τότε αδιάβαστος υπουργός δεν είχε προλάβει να διαβάσει το πολυσέλιδο μνημόνιο λόγω υποχρεώσεων. Είναι σίγουρο πως και οι τωρινοί δεν θα προλάβουν να το διαβάσουν. Ψιλά γράμματα ως συνήθως.
Ο κλάδος των αρτοποιών απασχολεί ένα μεγάλο αριθμό εργαζομένων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όπου αναπόφευκτα θα προκληθούν λουκέτα και απολύσεις. Σ’ όλα αυτά υπάρχει και ένα θέμα με τη ποιότητα του άρτου, καθώς είναι γνωστή στην ελληνική επικράτεια η εισαγωγή καταψυγμένων ζυμών από Τουρκία και Βουλγαρία.
Εν πάση περιπτώσει, σ’ αυτή τη χώρα δεν τρώμε μόνο γάλα και ψωμί. Το φθηνό το κρέας το τρώνε τα σκυλιά.
