Ντροπιαστικό παγκόσμιο ρεκόρ στην ανεργία, επικείμενες απολύσεις στο δημόσιο τομέα, δυσοίωνες προβλέψεις για 40.000 λουκέτα στο επόμενο εξάμηνο, 200.000 Έλληνες μέχρι τώρα μετοίκησαν σε ξένες χώρες, όλα γνωστά και αβάσταχτα. Διαβάζοντας το άρθρο του δημοσιογράφου Nίκου Χατζηνικολάου “Εθνικός διάλογος για την ανεργία!” θα ήθελα να συμπληρώσω σκέψεις και προβληματισμούς μου.
Ένα μέτρο βραχυπρόθεσμης απόδοσης στην καταπολέμηση της ανεργίας είναι η μείωση των ετών συνταξιοδότησης. Στο τρίτο μνημόνιο ψηφίστηκε η γενική αύξηση του γενικού ορίου συνταξιοδότησης κατά δύο έτη ( από τα 65 στα 67). Πρόσφατα σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, η Ελλάδα θεωρείται χώρα συνταξιούχων. Το νέο αίμα μεταναστεύει, τα δυνατά μυαλά προσφέρουν τις υπηρεσίες σε ξένες χώρες, μια γενιά χάνεται. Οι πενιχροί μισθοί των 400 και 500 euro δεν καλύπτουν τα έξοδα αυτοσυντήρησης, δεν προσφέρονται για λύσεις στο όποιο δημογραφικό πρόβλημα της χώρας ή της ανθρώπινης εξέλιξης.
