Το γλυκοχάραμα με έβρισκε στο Σύνταγμα. Επέστρεφα από νυχτερινή διασκέδαση. Ένιωσα μια διαπεραστική ανατριχίλα αντικρίζοντας τη Βουλή των Ελλήνων. Ο ναός της Δημοκρατίας φάνταζε στα μάτια μου ως στοιχειό, όπου ζόμπι πολιτικοί , υποτελείς σε ξενικά συμφέροντα, αποφασίζουν για την τύχη του ελληνικού λαού. Ένιωσα θλίψη αναλογιζόμενη πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό, υπάρχουν υπέρ του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.
Το κίνημα των Αγανακτισμένων θα ανανέωνε το ραντεβού της στο Σύνταγμα για το απόγευμα με σύνθημα “Φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες. Φτάνει πια!”. Οι αντιδράσεις της πολιτείας ήταν άμεσες με χρήση χημικών και δακρυγόνων για την καταστολή της ειρηνικής αυτής διαδήλωσης.
