Ανέμενα ο Αλέξης Τσίπρας να κάνει την υπέρβαση και να πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα πρόσωπο που θα ένωνε τους Έλληνες. Ένα πρόσωπο που δεν προερχόταν απαραίτητα από την πολιτική σκηνή της χώρας. Ο θεσμός του προέδρου της Δημοκρατίας έχει υποβαθμιστεί. Τόσοι ακαδημαϊκοί και πνευματικοί άνθρωποι υπάρχουν σ΄αυτόν τον τόπο. Ο απερχόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, θα μείνει στην ιστορία ως ο πρόεδρος που υπέγραφε αβίαστα πράξεις νομοθετικού περιεχομένου αντιλαϊκών μέτρων.
Ένα σημαντικό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού (υπολογίζεται στο 4%) είναι ομοφυλόφιλοι. Η ομοφυλοφιλία έπαψε να αποτελεί διάγνωση ψυχικής διαταραχής πριν από 20 χρόνια περίπου, ενώ στην Ελλάδα έπαψε να αποτελεί ποινικό αδίκημα από το 1950. Σταδιακά, τα τελευταία 20 χρόνια, η ομοφυλοφιλία άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο κοινωνικά αποδεκτή. Πολλοί ομοφυλόφιλοι επιλέγουν να μην κρύβουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα, δραστηριοποιούνται στον εργασιακό τους και στον κοινωνικό τους χώρο, όπως όλοι οι άνθρωποι, ενώ πολλές συζητήσεις γίνονται σχετικά με τα δικαιώματά τους για ισότιμη μεταχείριση, για το δικαίωμα να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά.
Πολύ συχνά στις μέρες μας τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με συζητήσεις, με εικόνες στην τηλεόραση και στα περιοδικά σχετικά με την ομοφυλοφιλία. Κάποιες φορές θέτουν ανοιχτά ερωτήματα για το τι είναι ομοφυλοφιλία, άλλες φορές όχι. Πρόκειται συνήθως για ένα θέμα ταμπού που αποσιωπάται. Οι γονείς αισθάνονται αμηχανία, όταν έρχονται αντιμέτωποι με ερωτήσεις των παιδιών τους σχετικά με την ομοφυλοφιλία, δεν ξέρουν τι να πουν, αν πρέπει να πουν κάτι ή με ποιον τρόπο να μιλήσουν στα παιδιά τους. Συνήθως απαντούν με υπεκφυγές ή αποφεύγουν τη συζήτηση. Ανησυχούν μήπως το παιδί τους εκτίθεται σε πληροφορίες που δεν του χρειάζονται, καθώς και για το ενδεχόμενο οι συζητήσεις να αποτελέσουν “κακό” παράδειγμα για το δικό του σεξουαλικό προσανατολισμό, δηλαδή ότι θα γίνει ομοφυλόφιλος ή τουλάχιστον ότι θα το δοκιμάσει.
