- Γιατί έβαλες το παιδί μέσα στον κάδο απορριμμάτων; Χτύπησε τη μέση του έτσι που το τράβηξες. Δεν ξέρεις ότι οι κάδοι είναι εστία μολύνσεων; ρώτησα την αθιγγανίδα. -Θα τον κάνω μπάνιο, μου απάντησε.
-Τι μου λες; Δεν ντρέπεσαι. Θέλεις να αρρωστήσεις το παιδί σου; της απάντησα.
Δεν μου απάντησε. Δεν έψαχναν για τρόφιμα. Ήταν σχετικά καλοντυμένοι. Κατέβασε ντροπιασμένη το κεφάλι της. Στράφηκα στο παιδί της.
-Πώς σε λένε αγάπη μου; τον ρώτησα.
-Ηλίας, μου απάντησε.
-Έχεις τα πιο όμορφα μαύρα που έχω δει. Πόσο χρονών είσαι;
-Επτά, απάντησε.
-Γιατί δεν είσαι στο σχολείο;
- Δεν θέλει να πάει, απάντησε βιαστικά η μητέρα του.
-Τι θα πει δεν θέλει να πάει; της ανταπάντησα.
-Ηλία, όταν θα μεγαλώσεις θα σε κοροϊδεύουν που δεν θα μπορείς να διαβάσεις τα γράμματα. Όταν θα μεγαλώσεις, θα χρειαστεί να υπογράψεις διάφορα έγγραφα και δεν θα ξέρεις τι λένε. Δεν θέλεις να γίνεις γίνεις γιατρός ή δικηγόρος; Δεν θέλεις να μάθεις να χρησιμοποιείς τους υπολογιστές; To σχολείο είναι παιχνίδι όπου μαθαίνουμε γράμματα.
-Γιατρός, ψέλλισε.
Η μητέρα του κουνούσε το κεφάλι της. Στη παρέα τους ήταν και μια νεαρή κοπέλα. Σε όλη τη διάρκεια της σημερινού συμβάντος ένοιωθε ντροπιασμένη με το βλέμμα χαμηλωμένο.
Που είναι η πολιτεία να ασχοληθεί με τον τρόπο που ζουν τα παιδιά στους καταυλισμούς των Ρομά κι όχι μόνο;
Ο Ηλίας και η μικρή Μαρία που συγκλόνισε το πανελλήνιο θα μπορούσαν να ήταν τα δικά σου παιδιά.
