Πάντα διαβάζω τα νέα από την επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα. Όταν την επισκέπτομαι, νοσταλγώ την παλιά εκείνη ξεχωριστή πόλη. Λείπω αρκετά χρόνια με τα περισσότερα στην απρόσωπη Αθήνα. Πολυκατοικίες αντικατέστησαν τις όμορφες μονοκατοικίες και η κυκλοφοριακή συμφόρηση αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Εμείς τα παιδιά της επαρχίας έχουμε ευχάριστες κι ανεξίτηλες παιδικές μνήμες. Θυμάμαι τη Μεγάλη Παρασκευή γυρνούσαμε σ’ όλες τις εκκλησίες της πόλης για να δούμε τον πιο όμορφο στολισμένο Επιτάφιο μέχρι να συναντηθούν όλοι το βράδυ στην κεντρική πλατεία. Η πρώτη περιφορά Επιταφίου γινόταν το απόγευμα στο Άλσος του Αγίου Γεωργίου, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη σε μια κατανυκτική τελετή με ελάχιστους πιστούς. Τα τελευταία χρόνια αποτελεί πολιτική ψηφοθηρική ατραξιόν. Αρκάδες βουλευτές, πολιτικοί παρίστανται και φωτογραφίζονται κατά τη θεία λειτουργία και την περιφορά του Επιταφίου. Ευτυχώς που λείπω. Δεν θα άντεχα την πολιτική βεβήλωση και παρωδία. Δεν θυμάμαι την παρουσία τους εκείνα τα χρόνια μέσα στο μικρό πλήθος.
Η παραπάνω ανάμνηση αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.
Η πιο ξεχωριστή όμως μνήμη όλα αυτά τα χρόνια ήταν η συμμετοχή μας στην πορεία για τη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη από το σπίτι του στην Κερασίτσα μέχρι την Τρίπολη. Μικρά παιδιά τότε και κάθε χρόνο πορευόμασταν με συμμαθητές και μεγάλους τραγουδώντας και τιμώντας τον αγωνιστή της ειρήνης. Έξω από το σπίτι του αφήναν λουλούδια και στεφάνια. Αγωνιστικά τραγούδια ακούγονταν από τα μεγάφωνα. Η συμμετοχή πάντα μεγάλη.
Δυστυχώς, το σπίτι του Γρηγόρη Λαμπράκη κατεδαφίστηκε.
Επίκαιρο όσο ποτέ το μήνυμά του στην χειμαζόμενη Ελλάδα των μνημονίων.
