“Η πείνα σπρώχνει τους λαούς στον δρόμο, αλλά απ' ό,τι φαίνεται οι Ελληνες δεν έχουν πεινάσει αρκετά. Τραγικό να το λέω, αλλά έτσι είναι. Δεν πείνασαν αρκετά, δεν θύμωσαν, δεν αγρίεψαν. Κάθονται ήρεμα και αγωνίζονται για μια δήθεν ελευθερία. Μα αυτή την ελευθερία την έχουμε ήδη. Απολύονται 800 που δεν είναι 800 αλλά 800 επί 3 ή επί 4, γιατί έχουν οικογένεια, παιδιά, μια ζωή που πολλαπλασιάζεται. Κι όμως σωπαίνουν. Πηγαίνουν στο χωριό, καταφεύγουν στη μάνα ή στον πατέρα, στο πιάτο με το φαΐ που μπορεί να προσφέρει ένα σπιτικό χωριάτικο. Ο λαός που κατεβαίνει διαμαρτυρόμενος είναι πολύ χαλαρός, πολύ μικρός, πολύ λίγος, χωρίς δύναμη. Οι επαναστάσεις θέλουν νούμερα επικίνδυνα”, δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξη ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.
Ο Πρόεδρος του ΣΕΒ, Δημήτρης Δασκαλόπουλος, σε συνέντευξη τύπου στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου δήλωσε: “Η Ελλάδα μπορεί να πληρώσει ακριβά την κυπριακή κρίση και την ευρωπαϊκή αβεβαιότητα. Η ύφεση το 2013 βαθαίνει. Η ανάκαμψη το 2014 δεν θα έρθει. Τα νούμερα δεν βγαίνουν και η κοινωνία δεν έχει άλλες αντοχές.” Δεν χρειάζεται να έχεις αποφοιτήσει από το Harvard για να καταλάβεις πως η αύξηση της φορολογίας με ταυτόχρονη μείωση των μισθών δεν μπορούν να αποφέρουν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Δεν γνωρίζω αν φταίει η αποβλάκωση από τα τούρκικα σίριαλ, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, ο ανάδρομος Ερμής ή ο ψεκασμός των αεροπλάνων, αλλά είναι πραγματικά άξιο απορίας η παθητική στάση του ελληνικού λαού σ’ όλα αυτά που συντελούνται και τον αφορούν.
Η απαξίωση του πολιτικού συστήματος θεωρείται δεδομένη. Τα πολιτικά κόμματα
αποδεικνύονται κατώτερα των περιστάσεων, αδύναμα να αντιμετωπίσουν την κρίση με σχέδιο και λύσεις. Η δημοκρατία έγινε συνώνυμο της διάσωσης του τραπεζικού συστήματος. Οι βουλευτές εξελίσσονται καθημερινά σε αυθεντίες των οικονομικών και της μακροοικονομίας. Από τα bonus των πιστωτικών καρτών εμπνεύστηκαν τον νόμο των 50 εδρών που λαμβάνει το πρώτο κόμμα. Μήπως θα ήταν προτιμότερο να είχαμε διορίσει μερικούς οικονομολόγους προκειμένου να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση; Γιατί δημοκρατία χωρίς τον άνθρωπο δεν νοείται.
Το social loafing (κοινωνική λούφα), ο γνωστός ωχαδερφισμός, αποτελεί γνώριμο χαρακτηριστικό του Νεοέλληνα και φυσικά εξαρτάται από πιο πρίσμα θεωρείς τα πράγματα. Η στάση “δεν βαριέσαι” καμιά φορά εκφράζει μεγαθυμία, δείχνει ανοχή κι επιείκεια μπροστά στην κτηνωδία των άλλων. Λίγη απάθεια, λίγη ραθυμία ίσως να είναι και το αναγκαίο καταπραϋντικό στα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Ο ωχαδερφισμός αποτελεί μια αρνητική στάση ζωής, θα έλεγα επιπόλαιη, κοντόφθαλμη κι εγωιστική. Η επιβίωση δεν αφορά μόνο τους πεινασμένους και τα κατώτατα κοινωνικά στρώματα, αφορά όλα τα κοινωνικά στρώματα, όσα δηλαδή απέμειναν.
Να δω τους βιομηχάνους και τους μεγαλοδημιοσογράφους να διαδηλώνουν και τι στον κόσμο!
